Zabytkowy budynek przy ul. Mariańskiej 1, z zachowanymi dekoracjami sztukatorskimi na elewacjach i ozdobnymi kratami, mieścił w latach 1940-42 działającą w getcie żydowską Szkołę Pielęgniarstwa. Szkoła powstała w 1923 r. przy Szpitalu Starozakonnych na Czystem (ul. Kasprzaka). Podczas okupacji była jedyną legalnie istniejącą żydowską uczelnią w Warszawie. Po zamknięciu bram getta przez krótki czas funkcjonowała jeszcze przy szpitalu, po aryjskiej stronie.

Od utworzenia getta jesienią 1940 r. przez prawie dwa lata świątynia znajdowała się na terenie dzielnicy żydowskiej. Ówczesny proboszcz - ksiądz prałat Marceli Godlewski - zaangażował się w ratowanie Żydów, choć przed wojną był zadeklarowanym antysemitą. Pomagał mu wikary - ksiądz Antoni Czarnecki. Księża wydawali fałszywe metryki chrztu, a Żydom katolikom udzielali schronienia w plebanii. Mieszkał tu m.in. światowej sławy lekarz bakteriolog i serolog Ludwik Hirszfeld, który przyjął chrzest. W getcie organizował walkę z epidemią tyfusu. Potem uciekł wraz z rodziną na stronę aryjską. Pomoc Żydom kontynuowana była nawet po zmniejszeniu obszaru getta w sierpniu 1942 r., gdy kościół znalazł się daleko poza jego granicami.

Obok okrągłej fontanny w parku Świętokrzyskim w 2006 r. odsłonięto pomnik Janusza Korczaka. W tym rejonie - w nieistniejącym dziś domu Towarzystwa Pracowników Handlowych przy ul. Śliskiej 9 - miał swoją ostatnią siedzibę prowadzony przez Korczaka sierociniec. Budynek ten stał mniej więcej tu, gdzie obecnie jest wejście do Teatru Lalka w PKiN-ie. Dom Sierot przeniósł się do niego 21 października 1941 r. z poprzedniej siedziby przy ul. Chłodnej 33, która po zmianie granic getta znalazła się poza murami. 6 sierpnia następnego roku Janusz Korczak wraz z małymi podopiecznymi i personelem wyszedł stąd na Umschlagplatz, gdzie wsiadł do pociągu odjeżdżającego do obozu zagłady w Treblince. Pomnik autorstwa Zbigniewa Wilmy i Bohdana Chmielewskiego przedstawia Starego Doktora z sześciorgiem dzieci.

Między Pałacem Kultury a ul. Świętokrzyską znajduje się dziś park zwany Świętokrzyskim. Podczas okupacji teren ten był wypełniony kamienicami. W jednym z domów przy przebiegających tędy wówczas ulicy Śliskiej mieszkał z rodzicami i rodzeństwem Władysław Szpilman. Przed wojną pianista pracował w radiu, mającym siedzibę zaledwie parę kroków stąd - przy ul. Zielnej (teraz w tym miejscu jest kwartał pl. Defilad). Trzypokojowe mieszkanie z kuchnią kupił w pobliżu rozgłośni, by mieć blisko do studia. Na rok przed wybuchem wojny sprowadził tu swoją rodzinę z Sosnowca. Po utworzeniu dzielnicy żydowskiej kamienica z mieszkaniem Szpilmanów znalazła się w tzw. małym getcie. Rodzina mieszkała tu aż do jego likwidacji w sierpniu 1942 r.

O tym, jak daleko na południe biegły granice getta w czasach jego największego zasięgu, czyli w pierwszym roku po zamknięciu 15 listopada 1940 r., można się przekonać przy wejściu do Centrum Sztuki "Studio" (Pałac Kultury i Nauki, pl. Defilad 1). Na bocznej ścianie od strony placu Defilad umieszczono metalową tablicę z planem getta oraz drugą z pleksi, z informacją, że tutaj znajdował się południowo-wschodni narożnik stworzonej przez Niemców żydowskiej dzielnicy. Tak naprawdę narożnik ten był w połowie odległości miedzy pałacem a ul. Marszałkowską, zaś w miejscu tablicy przechodziła południowa granica getta. Wtedy był to gęsto zabudowany teren i mur kluczył między posesjami, na których potem powstał Pałac Kultury. W październiku 1941 r. granicę tę przesunięto nieznacznie na północ - od ej pory biegła prostą linią wzdłuż ul. Siennej. Tak było aż do likwidacji południowej części getta (tzw. małego getta) w sierpniu 1942 r. takie tablice jak na Pałacu Kultury pojawią się w 21 miejscach wzdłuż pierwotnych granic żydowskiej dzielnicy. Przedsięwzięcie finansuję władze Warszawy.